DONS

3.
Je knoopt een krans van stilte om je heen
want wat er binnen in jou zelf gebeurt,
dat oordeel is vooreerst voor jou alleen,
die hand die langs en in je glijdt, je keurt.
En jij weet al: te fout. Je ziet het in
het oog van iedereen. Hoe goed je ’t ook
maskeert: je telt niet mee, te mies, te min.
Dit is ’t toneel. En jij gaat op in rook.
Dus zoek je naar de spintol die jou steekt
en bouwt een woud van doornen om je heen.
En wacht op wie jouw prikkelhaag doorbreekt.
Of blijft verpletterend soeverein alleen.
 

> terug naar begin