|
|
2002-12-20
DE REIS VAN ONS LEVEN
25. Kavála
Van Nea Pandeleïmona rijden we naar Kavála in het noordwesten van Macedonië. Niet zonder Pella een bezoek te brengen waar (zoals we met eigen ogen kunnen zien, wanneer de uitgevallen stroom in het museum weer is hersteld) van strandsteentjes de schitterendste mozaïeken zijn gemaakt. De opgravingen buiten worden bevolkt door talloze hamsters.
We laten Saloniki links of liever rechts liggen. Na Athene hoeven we even niet zo’n grote stad. Al blijkt Kavála helemaal niet zo klein te zijn en behoorlijk toeristisch. Voorbij de stad vinden we een camping die zijn naam Irini (vrede) alle eer aandoet. Vanaf onze tijd hebben we een breed uitzicht op een baai waar aan de kim de schim van Thasos ligt. Aan de oostkant schitteren de huizen van Kavála op een uitloper van de heuvels.
Kavála is het bijbelse Neapolis. Hier betrad de apostel Paulus voor het eerst de Europese bodem, want het was de haven van Filippi, een van de grootste steden van het Romeinse rijk. De afmetingen ervan maken dat duidelijk. Tussen de bouwvallen heeft men een plaats geïdentificeerd als de gevangenis van Paulus en Silas die het toneel van een buitengewoon smakelijk verhaal van Lukas is.18 Maar ook anderszins een plaats waar veel te zien is. Dat doe ik in mijn eentje, want voor Pauline is het duidelijk te veel. Ook de wandeling door de oude stad kost haar heel veel moeite. Het wordt duidelijk dat we niet al onze reisideeën kunnen verwezenlijken. Na wat heen-en-weer-gepraat besluiten we van Kavála rechtstreeks naar Istanbul te reizen.
Maar op de camping genieten wij van het uitzicht en de zee. Net zo als op alle vorige plaatsen aan het water werkt Pauline weer enthousiast aan haar poes van steen. De laatste jaren nam zij altijd haar beeldhouwwerk op vakantie mee. Daar was ze dan op haar manier –dus zonder enige pretentie – mee bezig en kreeg zo al gauw gezelschap van belangstellenden, vooral kinderen. Die volgden gebiologeerd haar schuur- en slijpwerk (het hakken had ze meestal al thuis gedaan) en vroegen honderduit. Er werden zo heel wat contacten gelegd.
Nu zit ze daar weer, hoed op tegen de zon, halfweg in het water. In haar eentje, want er zijn opvallend weinig gasten en de campingbaas wil niet klagen, maar ondertussen. En ze werkt aan haar stenen Barrel.
Zij zoekt de in de steen
verstopte dieren.
Zo vangt haar hand
de vogel en de olifant
maar – zoals iedereen
die haar wel kent, zal vatten –
voornamelijk toch katten.
|
|
|
