HOLLANDSE DREVEN

MOLEN

Het zwoegen van de wieken stoort
de stilte niet. Je hoort
pas nu wat je hiervoor
ontging. O adem in
dit toonbeeld van maar door,
van al maar leven van de wind,
van staan, zwaar, hoog, trouw, sterk
en binnenin het wonderwerk
van raderen waar het gebeurt:
meel dwarrelt, olie geurt,
hout mort en steunt, maar splijt.

Woud van bedrijvigheid,
al zo gedund, gedeerd
en garde zo gedecimeerd.
Als de avond valt het silhouet
een wachter die vergeten werd.

                     (8-22 december 2003)

>inhoud