EEN VADER BEGRAAFT ZIJN ZOON

-

Hij hield van vlaggen – net als ik.
Ook hier weer spiegel, waar ik mij
uit kennen leer. Vanwaar die tic
voor al die lappen kleur die vrij
daar bollen in de wind – nog meer
van trots, gevoel, geschiedenis? –
Geen vlag ooit zo maar vlag, steeds weer
partij, een keus, verbintenis.

Wij hebben beiden ons omringd
met dundoek van diverse snit.
Eén kleur is nooit genoeg, je swingt
met alle wijzen mee: sneeuwwit,
bloedrood, helgeel en hemelsblauw,
gifgroen, nachtzwart. Zo in de wind,
motregen, zomerzwoelte, winterkou.
Twee kinderen in het labyrint.

(8 oktober 2017)

>inhoud