|
|
2002-12-20
DE REIS VAN ONS LEVEN
35. Novi Sad
We stoppen in Novi Sad. Ik had best Belgrado nog weer willen zien, per slot van rekening liggen daar mooie herinneringen, maar van de drukte van de grote stad hebben we op dit ogenblik alle twee ons bekomst.
Novi Sad ziet er al Hongaars uit. We houden hier halt omdat we in elk geval de brug willen zien die hier tijdens de Kosovo-oorlog volstrekt onnodig is verwoest. Zorgen dat het Servische leger Kosovo niet binnentrok? Zijn bevoorradingslijnen en reserves aantasten? Belgrado onder vuur? Akkoord. Maar waarom een verbinding naar n.b. een (toekomstig) Navoland vernielen bij een stad die ver van het front verwijderd is? Zoiets verbittert de zoetheid van de uiteindelijke uitslag van het conflict. En het maakt ook weer duidelijk wat voor slecht middel geweld blijft.
Ik ging naar Novi Sad toe om de brug te zien.
Ik zag de brug: twee overzijden
weer van elkaar zoals vanouds gescheiden.
Wij zaten daar voor een minuut of tien
op een terras en hebben wat gedronken,
het hoofd en hart vervuld van bitterheid
in het besef van al die eindigheid
die men de stad van boven had geschonken.
Geen stem die tot ons kwam, geen schip dat voer
en wat wij dan al hoorden: psalmen waren
het zeker niet. Stad, opgelegd pandoer,
toen men besloten had je niet te sparen.
Zo, dacht ik, zo dus naar je mallemoer.
Goddomme: wij! Wie zal óns straks bewaren?
Na Novi Sad is de grens niet ver meer. De formaliteiten nemen weinig tijd in beslag, maar we moeten wel de deur van onze kofferbak openmaken. Zoals gebruikelijk in deze situaties laat ik deze taak aan Pauline over. De jonge, frisse Hongaarse beambte vraagt of we nog iets hebben aan te geven. Nee, wij hebben niets aan te geven. Hij grijpt tussen onze spullen en haalt er een fles wijn uit. “Eigen gebruik”, zegt Pauline. Weer een greep, weer een fles, nee twee. “Kado’s! ”, roept Pauline. Hij grijpt door. Elke greep is raak. “Allemaal kado’s!” Hij wendt zich tot een superieur van duidelijk bezadigder leeftijd. Pauline voegt zich bij hen. Een korte woordenwisseling in het Hongaars met Engelse en Duitse tussenwerpsels van Pauline. De ander kijkt naar ons en onze auto en geeft dan, vermoeid, het gebaar van “rij maar door”. Tevreden vervolgen wij onze weg.
|
|
|
