|
|
2002-12-20
DE REIS VAN ONS LEVEN
9. Naar Griekenland
Van Apulië steken we met de nachtboot van Brindisi over. ’s Ochtends vroeg varend langs de Albanees-Griekse kust zien we het langzaam dag worden boven de bergen. Een kadootje dat wordt uitgepakt.
Igoumenitsa, waar we aan land gaan, is geen plaats om lang te blijven en daarom zitten we een drie kwartier later midden in de bergen van Epirus te genieten van ons eerste bakje Griekse koffie, de zon en het spannende landschap rondom. En je merkt dat zo’n naam “Epirus” je wat doet. Wat is niet goed uit te leggen. Ja natuurlijk Pyrrhus van Epirus en de naar hem genoemde overwinningen. Of zie je het altijd nog vanuit een aangeleerd Atheens perspectief van een vreemd, duister land ver weg?
Ioannina is onze eerste stop. Het blijkt dankzij de wat door de reisgids getemperde verwachtingen een verassend stadje te zijn met veel smalle winkelstraatjes en erbij passende winkeltjes en ook al waagt niemand het in het meer te gaan zwemmen, het uitzicht erop met de bergen erachter is wijds. En dat niet alleen vanaf de citadel die het fraaie uitgangspunt vormt voor alle verhalen van liefde en dood rond de Turkse krijgsheer Ali Pasja. Die dolf in 1822 uiteindelijk tegenover een overmacht van de sultan het onderspit op het eilandje dat in het meer ligt. Hij zou daar in het klooster waar hij toevlucht had gezocht, van onderen dwars door de vloer doodgeschoten zijn. Het daar aan hem gewijde museum laten we echter links liggen, ook al hebben ze daar de kogelgaten na de restauratie weer vers aangebracht. De Byzantijnse kloosters op het eiland zijn veel interessanter, m.n. het Philanthropinón, waar naast de apokalyps de hoofden van Aristoteles, Plato, Plutarchus, Solon en Thucydides zijn afgebeeld. Hoewel er heel wat toeristen op het eilandje zijn afgekomen (o.a. een Nederlands reisgezelschap dat we later opnieuw zullen ontmoeten) genieten wij tijdens onze rondwandeling van een paradijselijke rust.
’s Middags gaan we naar Dhodhóni, het oude Dodona. Het ligt als een soort eindpunt in een groen dal dat door hoge bergen wordt omringd. Hier luisterden priesteressen die hun blote voeten nooit mochten wassen om het contact met de aarde niet te verliezen (en die op de kale grond moesten slapen), naar de stem van Zeus in het ruisen van de eikeblaren. Koperen bekkens die op drievoeten rond de heilige boom waren geplaatst, dienden als geluidversterkers. In het museum van Ioannina zien we later de metalen plaatjes met de vragen (en soms de antwoorden): “Zal ik een andere vrouw nemen?”, “Blijf ik gezond?”, “Kan ik deze reis ondernemen?”, “Ben ik wel de vader van haar kinderen?”,”Heeft mijn slaaf mij bestolen?”. Brandende vragen die eeuwenlang hier hun antwoord kregen, toekomst die ontsluierd werd.
Dodona
Nu, laat de toekomst maar
geruis van blaren blijven.
Laat hoop je roeiend naar
de dag van morgen drijven.
Wat dreigt achter je rug
komt toch wel en te vlug.
Nu maar naar hier gekeerd.
Onwetend? Ongedeerd!
Wat zich ooit van een enkel boompje tot een van alle gemakken, zoals een reusachtig theater, voorzien godsdienstig centrum ontwikkelde, ademt op deze zonnige middag een geheimzinnige, daardoor ook wel spannende maar toch allereerst weldadige rust. Het aantal bezoekers is op één hand te tellen. Dodona is een reis waard.
Ja, onze eerste dagen in Griekenland bevallen heel goed. Het is prachtig, niet te warm weer en de camping ligt schitterend aan het onzwembare meer.
En achter onze tent
zo waar een nachtegaal
die met een magistraal
concert ons straal verwent.
|
|
|
