|
|
1986-03-01
ALS HET WARE
-
Vroeg wakker worden in de morgen
en wakker blijven in gedachten aan
de onherroepelijke, maar al te goed
herinnerde momenten: lijst van schepen
die achter mij verbranden.
Vóór mij de stad: een Oeral zonder vrouw,
een berg van zwijgend bos. De tijd staat stil
en mijn gedachten gaan van kloof
naar kloof: galgroene golven
tegen ’t kussen aan, een zee waarin
ik de ooit gewonnen grond verlies.
Toerist in de befaamde sloppenwijk
verdwaald. Wat pittoresk was
wordt op slag verdacht. Elk oog
verhardt tot kijker die je reeds
verhaaste tred beloert. Probeer
niet op te vallen! Let niet op
de vuile was die buiten hangt!
De vraag naar de bekende weg
leidt nieuwe stegen in. ’t Vergribuste
verleden houdt je in een stenen greep.
Paniek. Een huiver al van kindsbeen
aan om ’t hemelsbreed verschil
in wat je bent en je had moeten zijn.
God wrijft zijn mensenkind ’t verpiste
ondergoed in het gezicht.
In wat je wilt en doet:
twee lijven waarvan de een de ander
elk ogenblik betrapt.
O, lust om weg te kruipen als
een slang in ’t lommer van
een schaamteloos gelukkig paradijs.
En ik dook onder in een zee
van leugens, die mij aan het oog
onttrekt, omkleedt, omklit.
Een oliemantel die mijn blote huid
verstopt. Een zee die eindpunt is
van alles wat aan groene oevers
stiekem werd gestort of in
het maanlicht overboord gezet.
Verlauwend bad, dat elke prikkel
stilt en nooit meer vriezen kan
tot staalhard, blauw, doorzichtig ijs.
Verscholen voor de buitenwacht
- mijn kamer camouflagetent –
gaf ik mij heimlijk over aan
de lust tot schrijven. Daad
van zelfbevrediging die mij
voor dat moment althans
verzoende met mijn dubbelheid.
Inkt schoksgewijs op ’t wit papier
gestort. In zinnenroes tot rust
gebracht. De wereld niet veranderd
maar tenminste dan verklaard.
De wekker gaat. Tijd dient zich aan:
een zee, een strand. Ik moet mijn tent
uitgaan, ik moet….Vermoeden daagt
en daagt mij uit. Vandaag de dag
komt speciaal voor mij. Een spiegelbeeld
dat op zijn weerwerk wacht.
de stad bouwt stenen muren in
de bleue morgenlucht. Hoe lang
duurt nu al het beleg? Ik moet
naar buiten treden, moet mijzelf
nu eindelijk onder ogen zien.
(26 november –10 december 1985)
>inhoud
|
|
|
