EEN VADER BEGRAAFT ZIJN ZOON

_

Hij, weet ik nu, was trots op mij.
Een trots die ik met ongemak ervaar.
Was ik ooit trots op dat wat hij
liet zien? Op wat hij zei? Vandaar.
Hij altijd dwars. De lat nooit hoog
genoeg. Moest hij mij overtreffen?
Die dat nooit vroeg, maar zonder oog
voor wat hij deed – ga ik beseffen.
Ja, wel verwijt. De drank, ’t telaat,
zijn grote taal, zijn over-daad.
Hij wist: ik speel het toch nooit klaar.
De wanhoop dat het nooit wat wordt,
maakt ook voor mij het al te waar:
in dit gemis ook mijn tekort.

                                (23 december 2018)

>inhoud