EEN VADER BEGRAAFT ZIJN ZOON

-

Wat ik van hem nooit goed verdragen kon,
waren zijn scheldpartijen op wie hem
niet zinden – wat voor reden hij daarom
ook had. Zijn toon altijd te hoog. Zijn stem
te hard. Zijn woordkeus grof en humorloos.
Elke verhouding zoek. ’t Klonk ook nooit echt.
Wat dreef hem dan? Waarom deed hij zo boos?
Ik – achteraf – vermoed – vermoedelijk terecht:
zijn eigen onvermogen, eigen onvree met
zichzelf – en voel – door inzicht klemgezet –
mijzelf daardoor nu weer ontroerd, bewogen.

(19 september 2017)

>inhoud