EEN VADER BEGRAAFT ZIJN ZOON

 BIKERNIEKU MEŽS

1.
Stilte heerst hier. “Natuurlijk!” heerst
hier stilte. Alleen een verre kim verkeer.
Maar verder - zelfs vogels haast bedeesd zo kalm.
Alsof het laatste schot net is gevallen.

2.
Hoeveel gedenkplaatsen als deze niet?
Een archipel - ja, juist dat woord! de wereld door.
En hoeveel zouden er - als je de wereld ziet -
niet moeten zijn? En hoeveel nog in 't voor?
Eens zal de wereld slechts uit graven nog bestaan.
En wij maar dromen daaruit eens ooit op te staan.

3.
Terwijl ik zat te mijmeren bij het monument,
belde mijn oudste zoon. Passend moment.
Hij zag geen gat meer in zijn drankprobleem.
De hulp zou binnenkort - dacht hij - hem laten vallen.

Verdrinken in het leven als systeem.
En radeloos alleen hoe ook wij allen
hem willen helpen die zichzelf niet redden laat.

Ik zeg: ik kan het niet geloven dat
ze dat met jou ooit zullen doen. (Al gaat
het dan ook steeds weer mis. De laagste lat
opnieuw te hoog. nooit komt er iets van terecht).
>
Ja, ik. Wat moet een vader doen? Ik raad hem aan
om alles te proberen om weer op te staan.

En dat hij dan aan ‘t eind toch steeds weer „dank je“ zegt!

(2/5/11 augustus 2015)

>Iinhoud