ADEMTOCHT 2015

-
Herlezend wat ik heb geschreven
-mezelf toch wat verbazend dat
ik toen al dat geschreven had –
besef ik hoe ik ben gebleven:
in al die tijd geen vluchtigheid.
’t Moment, verankerd in het woord,
geeft – ach, hoe klein ook – het respijt
waardoor, waarin - blind, ongehoord -
je leven blijft. Herinnering,
verheugende geheugensteun,
dat dijkje waar vereffening
toch even schurkend tegen leunt,
voordat de stormvloed nonchalant
bezit neemt van het vege land.

-Onwezenlijk te denken aan
een jou ondenkbaar nietbestaan
dat hier en nu er toch al is,
voorstelbaar, onvermijdbaar, vast.

Dus wees het woord dat jou – ontlast -
vandaag baart tot gebeurtenis.
(1/2 september 2015)
 
 

inhoud>