ONTVALLEN SCHIER

EILANDER

Een handvol zand, zegt men.
Dat is het dan. Maar 't is
jouw zand. Grond die je kent
en die - vin'j' 't gek? - je mist.
Het duin, het strand, de plaat,
het dorp op zand gebouwd,
is wat je leven laat,
zo weids, zo warm, vertrouwd.
Het zand waarin je bijt,
dat door je handen glijdt,
als alles wat je plant,
want 't hangt zo aan elkaar;
waarin je - als bekend -
je kop steekt - al te waar.
Je hoop. Strooi je daarmee
jezelf iets in de ogen?
Zo talrijk als bij zee ---
o, daaraan denken mogen.

Ja, zand. Maar altijd meer.
Jij in het zand. Woestijn.
Toch elke keer steeds weer
belofte. Er mogen zijn.

>inhoud