NOVA ZEMBLA

21.

Je leven wordt omgeven door geluiden,
een achtergrond die je maar nauwelijks hoort,
geritsel, al te vaak verkeerd te duiden,
getrippel boven je dat je maar stoort,
laat staan dat jij je erdoor voelt gekoesterd.

Zo waren dus de vossen die ze vonden,
die – wist men veel! – hun redding wezen moesten,
want dankzij hen aan scheurbuik niet ten gronde.
Die vossen die ze in hun vallen vingen
en smakelijk aten als konijnenbout.

Op kerstdag horend hoe te keer ze gingen
op ’t dak, zei één der maats: Ik voor mij, houd
dat voor een heel slecht teken. En gevraagd
waarom: ze hadden aan ons spit als teken meer behaagd!

Maar maanden later toen zij Amsterdam
inwandelden, hoe werden ze bekeken!
Want allen met dat air van kijk, hoe ik ontkwam!
Hun vossenbontenmuts als zege(zegen!)teken.

> inhoud