NOVA ZEMBLA

1.

Als Frankrijk heuvels is en Duitsland woud,
dan zijn wij wei. Dit groen is dus ons groen
--- alleen wie ons is, is nog, welbeschouwd,
’n werkhypothese waar je ’t mee moet doen.
Maar hier is hier, ons hier: gemenebest,
door wateren ondoorgrondelijk en kil
doorsneden en omringd. O ja, een rest.
Maar toch: wie ons te grazen nemen wil,
komt hier terecht. Terecht? Je zal het merken!

Maar nu nog enkel wei: gras, zuring, kweek
en boterbloem met wilgen, elzen, berken
als verre kim. Daarboven van lijkbleek
op weg naar hemelsblauw: de open lucht,
waar wolken weiden, ons eigen alpenzicht,
dat tegen de avond minzaam zich verdicht
tot serenade, roze laatste zucht,
die op de baksteenstapelingen die
hier her en der (waar niet?) te vinden zijn
nog een tijd zichtbaar is, galanterie,
een hand, een arm, een kus van karmozijn.

Niet meer van bloed. Hoe zwart de nacht die komt,
mag zijn, niet meer zo zwart, niet meer die gloed
van brand, bevelen, het geschrei, die mond
verdraaid, die ogen die –-niet meer dat bloed.

> inhoud