RAPSODIE 5

SENDAI

Op drift door een vloedgolf van beelden,
ik, wrakhout, dat niets meer verraadt
van orde, verband en van heel m’n
houvast van voorheen, ik, hiaat,
dat alleen door wat het omgeeft,
nog bestaat, een vereffend dooreen
van nietszeggend detail van wat bleef.
O, brekend nieuws, die tranen van neen, neen,
die verloren gedaanten van zoekenden naar
hun speld in de hooiberg, waar, waar, waar!

Bashō was hier, op zoek naar stof van
eeuwen, naar wat waar is, naar het
stil zijn om het kleine, kloppende
leven, even, even maar, te ervaren.

En ik las hem na en leefde hem door,
ik, pelgrim, toen zeker, uit mijn tekort
en op mijn manier als een paspoort voor
de sprong waarin ik mij had gestort.
Zo kwam ik hier en knoopte mijn schoenen
dicht met veters als voorjaarsbloemen
en vond er met Bashō voor de
verwelking, verwerking blijvende woorden.
Waar nu de stilte om het zeerst,
sneeuwstilte, stormstilte, heerst.
 

(20 maart 2011)
 
Sendai is één van de plaatsen getroffen door de vloedgolf in maart 2011. Voor de laatste strofe zie de bundel De Binnenweg (1986 – 1988)
>inhoud