Voor AdZ

-

Te zien dat je geliefde lijdt
en niets te kunnen doen
is elke dag je werkelijkheid.
Je geeft hem jouw eenzame zoen
en staart naar het steriele bed
waarop zijn lijf ligt uitgestrekt,
vermoedt, nee, voelt zelf ook de pijn
die jij zo graag hem had bespaard
-- maar die je wel in samenzijn
in zijn verschrikking had aanvaard.
Niet dit verlaten, loden uur
waar zwijgen als betonnen muur
hem in zijn hardste, laatste strijd
van jou, zijn bondgenote, scheidt.

Niets kunnen doen. Wat je ook wilde.
Een stilte die niet wordt verstoord.

Een ooglid dat heel even trilde:
heeft hij dan toch jouw stap gehoord?

(5 juli 2009)
 

>inhoud