RAPSODIE 3

-

In al hun naakte huidigheid
ontdekten zij, voorouders
- en ik dankzij hun schouders –,
de pijl die eeuwigheid doorsnijdt,
één richting uit: hun tijdelijkheid.
Een gisteren dat achterbleef,
de morgen die je uitstel geeft.

En dolven graven. Dieper nog
- drang om de aarde te doorgronden –
naar grenzen Hoe? Wat? Nooit meer? Toch?
tot aan (voorbij!) die lege tombe.
De kennis die een incident
opheffen kan tot een moment.

Voor een moment. Maar geen beklag:
een paard de jou gegeven dag!
                             (11 januari 2009)

>inhoud