TOEDOEN 2

VOOR KRISTIN

Zo dicht bij de dood wordt het minste van waarde:
het kleinste gebaar, de stand van je hoofd
al luisterend naar me schuin toegebogen,
in je huid en je haar het schrift van de tijd .
Hoe eindeloos is het feest van je ogen --
onderweg naar de onvermijdelijkheid.

Maar wat mijn handen nog zeggen mogen,
wil je niet horen uit mijn mond.
Mijn zorgen, ik weet het, mijn mededogen
verzwakken je weerstand, ondermijnen je grond.
Soldaat op de tinnen, als jij maar van binnen
je zelf behoudt, wellicht wordt dan daarmee
het dijkje gebouwd, waarmee we weer winnen
wat oponthoud.
                                                    (20 mei 1999)


(Naar aanleiding van de mededeling dat bij haar man leverkanker was geconstateerd.)

>inhoud