DOOD EN VRIJHEID

 TITO

Hij was tenslotte toch niet groter dan
zichzelf. Zelfs Stalin was ooit dichter
en Hitler wist zich schepper van
een kunstwerk (“Stunde Null”), hij, zoveel lichter
ondanks zijn omvang in zijn maarschalksschil,
dat vijgeblad waarin hij zich onthulde.
De dode ogen van zijn zonnebril
strak blikkend naar het blijvend onvervulde.

Glimp ook. Toch zoveel jaren zonder bloed,
rooskleurige herinnering, ja raam:
de partizanenmars dat het ooit goed
zou kunnen komen, heenweg, samen gaan.

Belofte die slechts propaganda bleef,
het officieel gebaar, het opgelegde lied,
gewild gevoel dat niet beklijft, maar kleeft.
Een heimwee dat aan waarde niets toevoegt.
Hij ’t beste. Maar dat was niet goed genoeg.
(10 april/1 mei 2018)

>inhoud