DOOD EN VRIJHEID

 -

Wat mij hier brengt is angst.
Het stomweg bang zijn dat
wat ons draagt zijns ondanks
bezwijken zal, zwart gat:
het ongelijk van hoop
en liefdes lekkend dak.
Vertrouwen toch te zwak
en recht rijp voor de sloop.
Je argument vindt oor
noch hart want doof en blind
wie waarheid inflatoir
en feiten maakbaar vindt,
zich voor ontferming sluit,
- maar wel gevoelig voor
de rattenvangersfluit
van “vroeger, ach hoe toen!”
Een droom van zuiverheid
die nooit bestond maar doem
die ooit bestaan zal, spreidt.
Gif van komplot, verraad,
te grif geloofd, verslonden
- als was jijzelf vol wonden,
mikpunt van bitse haat
en dus met recht en reden
de vijand van wie jou
- hoe ook te goeder trouw -
maar voor de voeten treden.

Die angst. Dat dat het wint.
Want ik te zwak, te laf.
Enkel maar zondagskind.
Mijn woord geen koren. Kaf.
(17 mei 2018)

>inhoud