EEN VADER BEGRAAFT ZIJN ZOON

-

Elk mens zijn vorm. Je bent in vorm
of niet. Je woord, gebaar, gewicht,
hoe jij voor-, overkomt. Je norm.
Jouw norm. Jouw maat. Of hij je ligt
of niet. Je hebt hem of je hebt
hem niet. Je vindt hem soms. Je vindt
hem nooit, je hebt hem – gift, recept –
gekregen. Huid. Haar. Hardsteen. Wind.

Maar zelden heeft mijn zoon zijn vorm gevonden.
Niet nooit. Want soms was hij subliem.
Dat hij goed wist wat woorden konden
betekenen, bleek dat ultiem
moment van zijn moeders begrafenis.
“Mijn moeder”- even stil – “was er altijd”.
Die zin kwam steeds weer terug. Getuigenis.
En tegelijk verzwegen feit:
zij wel, ik niet.

(4/11 september 2017)

>inhoud