EEN VADER BEGRAAFT ZIJN ZOON

MIJN ZOON EN IK

In uiterlijk verschilde hij van mij,
trok hij meer naar zijn moeders kant.
Maar mijn dorst, mijn onmatigheid had hij
geërfd en op zijn wijze redundant
versterkt. Ja: alles willen weten, zien.
In één dag heel Toledo doen.
Wij dus, ons eigen vaderzoonstramien.
Mesjo?kene manier van doen
in anders oog. Voor ons, hem zeker, vast
pandoer. Ik in zijn spoor genoot.
Het stemt mij tot voldoening nu: vergast
op fietsen door New York en - droom van ooit -
naar Vuurland toe: het einde van
de wereld waar de wereld weer begint.
Zoals voor mij nu de herinnering
daaraan mij opnieuw troosten kan.
Ik aan de schaduw van het eind voorbij,
hervind een vleug van hem, van toen, groen, vrij.

(3 juni 2017)
 

>inhoud