GEVALLEN WOORDEN 2016

-

Zelfmoord vergiftigt de herinnering.

Eenzaamste daad zo peilloos openbaar
dat hij ons telkens tot in ’t diepst doordringt.
Neem maar de machinist die van niets wist,
de ambulancehospik murw na zo veel jaar,
de liefdezoeker die zijn afspraak mist.

En wij. Met ongeweten schulden opgescheept.
Het wellicht ongewild verwijt vreet aan
het driftend continent van ons bestaan.
Aan wat ons trouw en hoop en liefde geeft.

Heel stil. Een zondagmorgen vroeg. Een mens
op pad. En niemand weet en snapt waarom.

Een spiegel. Zie ons staan hier aan de grens.
En hoe nu verder gaan? Wij hier rondom
dit graf, nee: gat. Met uitzichtloos verdriet
om wie ons zo verlaten achterliet.

(12 oktober 2016)

>inhoud