ADEMTOCHT 2015

-
Het beeld laat niets aan de verbeelding over,
bezet dat weerloos land, je ziel, verblindt
door wat het toont of – treffender? – onttovert
tot werkelijkheid. Ja schoonheid, schrikbewind.

Klank opent ons gevoel, Pandora’s doos,
vervoert, vervaart, streelt, striemt, ontroert en rijt,
ontsluit ons vergezichten en hemels bodemloos,
verzet de zinnen, stoort. En troost, bevrijdt.

Ook de beweging neemt ons mee naar waar
we droomden nooit te zijn. Een binnenhof
van huid, ontluikend als een kandelaar,
een vogel zegevierend boven stof.
 

Het woord valt in ons midden, zoekt ons oor,
beweert, beveelt, voltrekt, vooral: het vraagt,
geeft ons te denken en te doen. Jij! Hoor!
De grond die ons verplettert of ons draagt.

Man van je woord, je staat waar het je plaatst.
Jij, naam. Daarmee geroepen in het zicht.
Jouw zin. Jouw doel. Jouw oordeel op het laatst.
En dus: begin. Zijn woord, zijn last toch licht?

(22 december 2015/24 maart/11 april 2016)
 
 

inhoud>