DE BINNENWEG

7.

Maar ook verloren op de vlakte
als alles weg kan zijn,
Jij, in je vlechtend spoor verstrikt,
geen stap meer voor de ander zet
en je een stem zou moeten horen:
Waar ben je? – Ik? Een wolkje op
de wind, omhooggevallen stof.
Je stopt je weg in woorden.
                                                  Wie
liet weten dat je stof bent?
Dwarreling die niet haar doel kiest
en het uitzicht op een ander
je ontneemt.

Maar leven wacht me op
en zet me weer te paard
en laat me verder gaan,
een meisje met een mooie naam,
vol van belofte, veelheid, bloei.
Ik roep haar en ze kijkt
proestlachend naar me om.

>inhoud