ADEMTOCHT 2015

ROBINSON
Ik, aangespoeld, hier op dit strand,
dit eenzaam eiland van papier,
mijn grond van redding aan de rand
van wat gebeurt, heul, huis, revier.

De tijd is de kalender die
ik kerf, geschiedenis ’t journaal
dat door mij bijgehouden wordt,
het hoogst gezag wat ik bepaal
(het Woord). Ik, hier, mijzelf omgord
met wat aan wapens mij nog rest,
ik overleef, nee, meer: ik leef.

O, altijd dromen dat mijn nest
ooit wordt ontdekt, dat wat ik schreef
meer lezers vindt dan mij alleen.
En ongestilde hoop blijft turen naar
de horizon, leeg, wee, obsceen.

Daarnaast vreemd, onbeteugelbaar
juist vreugde van er zijn, van Hoor!
van Kijk! Van in je eentje door
te gaan, jaar in jaar uit, je hand
vol van de vruchten van je land.
(19 januari 2015)

inhoud>